Το post στο netrino.gr με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό. Ακολουθεί ένα απόσπασμα (διαβάστε το ολόκληρο εδώ) :
“Μετά από μια πορεία αρκετών χρόνων εντατικής εργασίας (π.χ. 10-15 ώρες καθημερινά, 7 ημέρες την εβδομάδα, χειμώνα καλοκαίρι, γιορτές και Κυριακές), το τελευταίο διάστημα πίεσα τον εαυτό μου ακόμη περισσότερο.
Πως περισσότερο; Δεν μπορώ να πω ότι αυξήθηκαν οι ώρες εργασίας (άλλωστε πόσο παραπάνω μπορείς να αντέξεις να δουλεύεις), απλά αυτό που συνειδητοποιώ (τώρα φιλοσοφώντας το) είναι ότι άλλαξε ο τρόπος της εργασίας. Δηλαδή, ενώ για αρκετό καιρό άντεχα να δουλεύω “ακούραστα” συνεχόμενα πάνω σε κάτι συγκεκριμένο, αυτό που νομίζω απορύθμισε την μηχανή είναι το λεγόμενο “multitasking“.
Πολλές εργασίες, ταυτόχρονα, διαδοχικά και παράλληλα. Εργασίες σφήνες μεταξύ εργασιών και προθεσμίες για εργασίες να τρέχουν την στιγμή που άλλες εργασίες είναι σε εξέλιξη.
Και επειδή το multitasking απαιτεί πολύ μεγάλο συγχρονισμό, αυτός ο τρόπος δουλειάς έγινε μάλλον και τρόπος ζωής με αποτέλεσμα να μεταφέρει και το stress που κουβαλάει και εκτός δουλειάς, στο σπίτι ή ακόμη και στον τρόπο που κάνεις τα ψώνια σου στο σούπερ μάρκετ.
Έτσι, όπως τουλάχιστον προσπαθώ να το μεταφράσω, νομίζω ότι μου προέκυψε η επαγγελματική εξουθένωση. Άρχισα να νιώθω ότι το μυαλό μου αρνείται πλέον να συνεργαστεί, είδα την απόδοση μου να πέφτει. Ένιωσα την ανάγκη ότι πρέπει να πάρω δραστικές αποφάσεις για να αλλάξω αυτήν την κατάσταση.”
Δείτε περισσότερα για το σύνδρομο Burnout στους ακόλουθους συνδέσμους: